Ik weet het nog goed. Volgens mij was het ergens in november 2021. De eerste afspraak weer in het UMCG voor de tweede ICSI poging. De echo was gedaan en ik stapte het ziekenhuis weer uit en kwam erachter dat ik me direct weer anders voelde.
In de auto terug naar huis kwam ik erachter dat ik in het ziekenhuis een soort van zakelijk werd. Ik stapte weg bij mijn emoties en ging ‘aan’.
Op dat moment heb ik besloten, deze poging ga ik anders doen. Ik ga naar mijn lichaam luisteren, rust pakken wanneer dat nodig is en mij zoveel mogelijk uit spreken.
Volgens mij ben ik dan ook mijn eerst volgende werkdag in gesprek gegaan met de regiomanager. Zij was al wel op de hoogte van dit traject maar samen hebben we besloten dat ik even wat minder zou gaan werken, in plaats van 32 uur naar 24 uur. Dit gaf mij direct meer lucht.
In onze volgende intervisie bijeenkomst heb ik ook besproken hoe ik erbij zat en juist door er zo open over te zijn kwam er steeds meer lucht en ruimte. Ruimte om nee te zeggen tegen bepaalde afspraken of te annuleren als het niet lukte etc.
Ook het sporten legde ik even helemaal stil. Want in deze periode vond ik het heel lastig om rustig aan te sporten, alles of niets is het wat sporten betreft meestal. Dus rust, thuis sporten op de mat door Yoga workouts of pilates te doen en te zorgen voor ontspanning door echt stil te zitten, te wandelen of begeleide meditaties te doen.
Ik sprak nog wel af met vriendinnen maar zocht alleen feestjes of vriendengroepen op als ik daar echt zin in had. Als ik niet lekker in mijn energie zat ging ik niet. Dat voelde eerst gek maar dat gaf mij zoveel rust. Juist doordat ik mezelf toestemming gaf om echt te voelen wat ik nodig had.
Deze poging verliep hetzelfde alleen veel sneller. Het groeien van de eiblaasjes ging snel en er groeiden veel. Eigenlijk ging het iets te snel en waren het er net niet teveel. Mijn buik blies op, ik kreeg een zwaar gevoel in de buik en kon absoluut niet meer hardlopen. Wandelen lukte wel maar niet te actief.
Mentaal ging het wel, ik bleef bij mijn gevoel en nam rust zodra ik dat nodig had. Destijds werkte ik in de jeugdhulp en ik weet nog dat ik vaak dacht: pfoe, wat een gedoe met iedereen, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Nu weet ik dat dat door de medicatie kwam..
Bij de punctie mocht Tom weer aanwezig zijn, fijn om dit weer samen te doen. We hadden een mega lieve gynaecoloog en verpleegkundige. Beiden erg empathisch en geduldig. Tijdens de punctie kreeg ik morfine om dit te kunnen ondergaan, dit is gewoonlijk trouwens.
Doordat er zoveel eiblaasjes waren gegroeid was de punctie erg pijnlijk. Na een punctie mag je even uitrusten in de kamer ernaast en daarna kun je weer naar huis gaan. De vorige keer liep ik zelf zo het ziekenhuis uit maar nu kon ik echt niet meer lopen.. Tom ontving van de lieve verpleegkundige een muntje om een rolstoel op te halen en zo kon ik de auto in komen.
De dagen erna kon ik erg weinig. Lopen in huis ging moeilijk en was heel pijnlijk. De hond kon ik alleen op de oprit uitlaten, verder lopen lukte echt niet. Er waren 11 eicellen gevonden waaruit 4 embryo’s waren ontstaan.
De eerste twee dagen na de punctie knapte ik rustig op. Ik bleef thuis om mijn lichaam te laten herstellen. De dag van de terugplaatsing kon ik wel weer lopen, hierdoor kon de verse terugplaatsing op dag 3 wel doorgaan.
Van de vier embryo’s was één terug geplaatst en hebben twee het niet gered. Er is één embryo in gevroren voor later gebruik.
De terugplaatsing verliep soepel en snel. De wachttijd van 2 weken begon weer en ik ben eigenlijk rustig verder gegaan. Geen survival en hardlopen maar wandelen, yoga en pilates. Ik voelde me goed en maakte dagelijks contact door mijn handen op mijn buik te leggen en te zeggen; blijf maar lekker zitten, ik ben er klaar voor.
Er kwamen weer diverse symptomen die konden duiden op een zwangerschap en op 28 januari mochten we een zwangerschapstest doen. Tom bleef iets langer thuis en samen wachtten we ongeduldig af.
Een vaag streepje verscheen, of beelden we ons dit in? Gelukkig had ik nog een andere zwangerschapstest liggen en deze gaf het heel duidelijk aan 1-2 weken zwanger!!
Direct daarna hebben we onze ouders gebeld en onze vrienden die enorm betrokken waren bij dit traject. We wilden dit direct delen! Door het dolle heen waren we, zo gelukkig!
Een dag later ging ik bloeden, niet een beetje maar heel erg veel… Direct belde ik naar de afdeling Voortplantingsgeneeskunde. Zij gaven aan dat dit niet hoeft te betekenen dat er een miskraam was en dat dit vaker voorkomt. We moesten echt wachten tot 17 februari voor de echo.
Volgens mij heb ik zo’n 2 a 3 dagen gebloed, daarna moesten we dus weer een aantal weken wachten. Eerst was ik enorm onzeker en bang maar later die week volgde eigenlijk al snel vertrouwen, ik voelde dat het goed zat.
Op 17 februari hadden we de afspraak bij de Voortplantingsgeneeskunde voor een echo. En daar zagen we Aveline dan voor het eerst, een klein garnaaltje (zo vond ik het eruit zien haha) met een enorm sterk hartje. Wauw, we verwachten een kindje!