De boodschap dat een natuurlijke zwangerschap niet mogelijk is heeft een grote impact gehad. Dit is voor ieder stel anders maar ook voor ieder persoon. Je neemt jezelf en je verleden mee, wat is je geleerd hoe om te gaan met tegenslagen, hoe dicht sta je bij je gevoel en welke reden zit achter deze boodschap.
Bij mij ging er een overlevingsmodes aan. Oké, wat een k*t boodschap maar let’s do this. Dat is wat ik dacht. Ik fix dit wel even.
Maar bij Tom werd er door deze boodschap iets gevoeligs geraakt, zoals hij zelf zegt; je mannelijkheid wordt aangetast. Er wordt zo vaak gezegd; we zijn hier om ons voort te planten. Als dat dan niet ‘lukt’, ja wat blijft er dan nog over. Zo zag Tom dat. Wat volgde was vooral een periode van depressieve gevoelens.
Praten over dit onderwerp deden we wel maar toch als ik zo terug denk aan deze periode, vonden we elkaar hier niet in. Omdat Tom zat met de psychische pijn en ik mezelf sterk hield en in een overlevingsstand stapte. Inmiddels hadden we JA tegen een IVF-ICSI traject gezegd en we gingen door.
Doordat we diverse gevoelens ervaarden door de boodschap is dit tijdens het traject ook gebleven doordat we in de covid periode zaten. Dit betekende dat ik alleen naar de afspraken moest komen en Tom alleen aanwezig mocht zijn bij de punctie en terugplaatsing. Een gevoel van eenzaamheid hebben we beide ervaren in deze periode, Tom omdat hij zo gekwetst was door de boodschap en ik doordat ik voelde alsof ik alleen dit traject volgde.
Als ik hier nu op terugkijk denk ik; Waarom hebben we niet de tijd genomen om dit allemaal te verwerken voordat we starten met een traject? Want die verwerking is eigenlijk pas gestart tijdens onze camperreis vorig jaar. 3 jaar na deze boodschap… Maar zoals men vaak zegt; je bent op een trein gestapt en die dendert maar door..