Augustus 2021 startte ik met het slikken van de pil om de cyclus te kunnen controleren, de start van de eerste hormonen. Op de opgegeven datum startte ik met de hormoonspuiten. Iedere ochtend vroeg, in mijn eentje zette ik de spuit. Tom was iedere ochtend vroeg vertrokken naar het werk dus deed ik het spuiten zelf. Pijnlijk, want echt vet om de spuit in te zetten had ik niet. Nog altijd was ik druk met het sporten, dit omdat het voor mij iets was als uitlaatklep maar toch ook wel iets waarop ik controle had. Want het voelde wel alsof ik ergens de controle kwijt was wat betreft de kinderwens, de controle hierover was bij iemand anders neergelegd.
Doordat ik bewust koos voor het inzetten van diverse supplementen behield ik echt energie. Chemische hormonen (eigenlijk alle medicijnen) vreten namelijk vitaminen en mineralen om dit te kunnen verwerken en uit te scheiden. Inmiddels had ik mij hier helemaal in verdiept zodat het geen roofbouw zou plegen op mijn lichaam. Het inzetten van een multi vitamine en vitamine B12 is hierbij echt essentieel! Maar let wel op, gebruik niet zomaar alle supplementen, er zijn actieve vormen die je lichaam ondersteunen maar er zijn ook supplementen die juist belastend voor je lichaam zijn. Laat je echt adviseren hierover!
Tijdens deze eerste poging moest ik 4 keer terug naar Groningen voor een check up, een echo. Het was echt een check; lukt het met het spuiten en even een echo om te kijken hoever de eiblaasjes zijn gegroeid. Ik voelde me vaak een nummertje, de afspraken waren kort en er werd niet gevraagd naar hoe ik het vond of wat het met mij deed. Dat hield ik dan ook maar voor me. Vanwege covid mocht Tom niet mee naar deze afspraken. Hierdoor gingen we het proces echt allebei op onze eigen manier beleven.
In september volgde de eerste eicelpunctie en zo fijn dat Tom eindelijk mee mocht naar Groningen! Eerlijk, deze punctie heeft niet zoveel pijn gedaan. Ik kon de dagen erna gewoon weer gaan sporten. Een dag later kregen we te horen dat er één bevruchte eicel was ontstaan, ontzettend blij want we hadden een eerste embryo! Achteraf gezien is één natuurlijk echt minimaal maar wij waren echt blij!
5 dagen na de punctie werd het embryo terug geplaatst. De wachttijd begon, want na een terugplaatsing krijg je een datum door wanneer je een zwangerschapstest mag gaan doen. Meestal is dit zo’n 14 dagen later.
Ik dacht van alles te voelen in mijn lichaam wat kon duiden op een zwangerschap maar helaas, ik werd 7-10 dagen na de terugplaatsing ongesteld en was op de testdag mijn test dan ook negatief. Overspoeld door emoties.. Verdriet, onmacht maar ook direct weer in de regelstand. Wat als we nu weer starten met een traject, wanneer kan ik dan zwanger zijn en kan ons toekomstige kind dus komen? Welke wedstrijden kan ik nu gaan lopen en welke juist niet? Maar ook nadenken; hoe was dit nu eigenlijk voor ons? Mijn hoofd ging aan, ik ben echt een denker en ik visualiseerde de hele toekomst alweer voor me.
Gedurende deze periode zijn er diverse baby nieuwtjes bij ons gekomen uit onze naaste kring. Vaak is mij gevraagd of ik dit lastig vond, maar dat vond ik dus totaal niet! Deze mensen zijn mij dierbaar dus ook hun kinderen zijn mij dierbaar en ik ben gek op ze! Ik vind het prachtig dat andere mensen ‘zomaar’ zwanger kunnen worden en dit dus niet hoeven te doen.