Al tijdens onze camperreis (jan. tot juni 2024) hebben we gesproken over een eventuele tweede kindje.
Het voelde voor ons nu het juiste moment om weer contact op te nemen met het UMCG. Vanuit de punctie van de tweede poging is nog een embryo ontstaan, deze is ingevroren en ik geloof dat er nog een zieltje op ons aan het wachten is. Wij wilden deze een kans geven om te kijken of dit het juiste moment is om te komen.
Omdat we nu na al die jaren weer opnieuw wilden starten moesten we een nieuwe verwijsbrief regelen. Kort daarna heeft online plaats gevonden en al snel werd de terugplaatsing gepland voor oktober.
Twee weken voor de geplande terugplaatsing belde Anna Verwaal mij om te vragen of ik nog naar haar workshops wilde komen. Helemaal verbaasd en vereerd dat zij op mijn pad kwam zei ik al vrij snel Ja. Hier heb ik geen moment spijt van gehad. Wat een kennis heeft die vrouw en wat heeft zij ontzettend veel in mij aangezet en bevestigd over mijn intuïtie.
Omdat de workshop een aantal dagen voor de terugplaatsing zou plaatsvinden hebben we de terugplaatsing verzet naar november.
Richting de terugplaatsing kwamen herinneringen naar boven aan mijn ervaringen met het UMCG. Gesprekken die hadden plaatsgevonden en opmerkingen die kwetsend waren geweest. De gedachten hieraan werden steeds sterker en ik heb daarom een telefonische afspraak ingepland met de hoofdverpleegkundige van het UMCG. Ik geloof erin dat het loopt zoals het moet lopen, dat dit mijn pad is maar toch heeft het wel sporen nagelaten en pijn gedaan. Pijn die blijft maar wel verzacht kan worden.
In het gesprek met de verpleegkundige heb ik kunnen vertellen wat zo kwetsend was geweest en hoe dit voor mij heeft gevoeld. Ik heb aangegeven dat ik het onprettig vond dat er regelmatig controle afspraken waren waarin niet werd gevraagd hoe het met mij ging, hoe het voor mij was om daar te zijn maar dat er letterlijk werd gezegd: ‘kleed je maar om dan gaan we kijken hoe het vordert’. Of dat er na een genetisch onderzoek werd gezegd: ‘als je dit al spannend vond dan vind je IVF al helemaal spannend.’
Er was geen ruimte voor gevoel of het uiten van emoties. Pfoe, terwijl ik dit typ merk ik weer hoe heftig dit was. En ook hoe weinig mensen dit echt kunnen begrijpen.. Wat ik begrijp en ergens ook hoop! Want ik gun het iedereen om vanuit een eigen omgeving en vanuit liefde een kindje te mogen ontvangen in je buik
Gelukkig reageerde de verpleegkundige begripvol en gaf aan dat hij dit zou bespreken met zijn collega’s. Hij was geschrokken van deze uitspraken. Hij geeft aan dat er helaas maar 15 minuten voor iedere afspraak staan maar dat men wel menselijk moet blijven.
Het voelde enorm prettig om dit te bespreken, ondanks dat ik het ergens ook wel spannend vond. Maar spannend waarom? Dat er een beerput aan emoties naar boven komt? Geen idee.. Toch vind ik het heel fijn dat ik dit heb gedaan, op de eerste plaats voor mijzelf zodat men weet hoe ik mij voel en hierop in kan spelen bij de terugplaatsing maar ook voor anderen.
De terugplaatsing op 15 november 2024
In de ochtend werd Aveline opgehaald door beppe. Eerst voelde het gek om haar hier niet bij te hebben maar het voelde ook fijn om even in mijn eigen energie te zijn en het gesprek met Tom aan te kunnen gaan als we dat willen, dus zonder constant ‘Memmie’ te horen tussendoor.
We hebben ervoor gekozen om naasten in te lichten van de terugplaatsing, we wilden niet met een geheim leven en vinden het fijn als mensen kunnen begrijpen dat we afspraken afzeggen of dergelijke.
In de maand richting de terugplaatsing hebben we samen besloten eigen muziek te willen afspelen tijdens de terugplaatsing. Voor mijn eigen ontspanning maar ook om de juiste energie aan dit embryo mee te geven. Tijdens de autorit naar Groningen nogmaals door welke nummers we wilden afspelen, onze keuze viel voor Light of your grace van Sam Garret en My darling van Essie Jain.
Een enorm fijne gynaecoloog deed de terugplaatsing en stelde ons op onze gemak. We hadden onze eigen muziekbox meegenomen en het voelde spannend om te vragen maar ik voelde dat ik dit wilde doen, ik wilde de regie pakken.
De gynaecoloog reageerde super enthousiast op ons idee om eigen muziek mee te nemen en ze gaf aan erover na te denken om dit vaker te adviseren.
De terugplaatsing verliep soepel en binnen een half uur stonden we weer buiten. Heel bijzonder hoe snel zoiets gaat.
Toen begonnen de zogenaamde wachtweken. Op 27 november mocht ik gaan testen.
Op donderdag 21 november reed ik ‘s ochtends vroeg naar een live dag van Kim Munnecom en ik voelde dat ik contact moest maken met de buik. Ik voelde dat er iets aan het veranderen was en mijn eerste gedachtes waren dan ook; deze is niet blijven zitten. Later die dag werd ik ongesteld..
Op 27 november ging ik toch nog testen maar zoals ik al voelde; de test was negatief…
We waren verdrietig maar ergens voelde het ook als een opluchting. Want ging het eigenlijk wel echt goed met mij? Was ik optimaal gezond en gelukkig om nu een kindje te dragen? Het voelde, eerlijk gezegd, van niet.
We lieten het idee van een tweede kindje even los. Eerst echt gaan voelen of we dingen aan het doen waren waar we blij van werden en weten hoe we ons leven in wilden richten.
Toch heeft deze terugplaatsing ons enorm veel gebracht. Het heeft ons contact met het UMCG hersteld, ik zie het als een helende terugplaatsing.