Dat ik kinderen wilde grootbrengen was voor mij zolang ik mij herinner al duidelijk. Een kinderwens is er altijd al geweest. Hoeveel? Tsja 3 of misschien wel 4?
Tom moest hier echt wel even over nadenken. Altijd had hij gedacht geen kinderen te willen grootbrengen maar nu in deze relatie ging hij toch twijfelen. En dan is daar het besluit, we gaan ervoor!
Maar dat ervoor gaan dat ging toch wel even wat anders als vooraf bedacht.. Al vrij snel na deze beslissing had ik contact opgenomen met een orthomoleculair therapeut voor het kinderwens spreekuur om onze gezondheid te optimaliseren. Met mooie plannen gingen we aan het werk, nog meer op voeding letten, minder sporten (wat ik destijds echt bijna onmogelijk vond), supplementen aanpassen en geduld.
Iedere maand werd ik weer ongesteld, de moed hielden we erin want we waren toch gezond?!
Na een half jaar nam ik toch maar weer contact op voor een kinderwensspreekuur en omdat ik diep vanbinnen voelde dat we verder moesten kijken verwees zij ons door naar de huisarts. Wij waren het er helemaal over eens; we willen alles laten checken maar een IVF traject, zo ver gaan we niet. We wilden alleen op de natuurlijke manier kinderen krijgen. Mocht de uitkomst wel een IVF traject zijn dan is een kindje gewoon niet voor ons bestemd. Daar waren we het duidelijk over eens.
Een doorverwijzing van de huisarts krijgen was nog niet zo gemakkelijk, want we waren nog geen jaar bezig en volgens hem kon het wel 2 jaar duren. Tom liet er geen gras over groeien en zette door. Ondertussen hielden we hoop en volgde er iedere maand toch weer een moment van teleurstelling. Voor Tom volgden veel onderzoeken en zo kwamen we bij de voortplantingsgeneeskunde in Groningen terecht. Het bleek dat Tom een extra chromosoom heeft ontvangen wat mogelijk ervoor zorgt dat op een natuurlijke manier kinderen krijgen niet mogelijk is.
We deden er alles aan om optimaal gezond te zijn; we probeerden alle toxische stoffen te vermijden, alle plastic was de deur uit, we namen geen prikjes, aten alleen biologische voeding en weinig tot geen suiker. Maar de enige mogelijkheid om onze kinderwens in vervulling te laten gaan was een fertiliteitstraject. Een IVF-ICSI traject nog wel.
Pfoe, daar sta je dan. In een centrum waar je niet wilde belanden. En eerlijk, zo ‘gemakkelijk’ gaat dat, van het ene beland je zomaar in het andere en verleg je steeds weer je grenzen.
Ons pad blijkt toch anders te zijn dan verwacht…
