Op 3 juni mocht ik starten met het spuiten van de Decapeptyl. Decapeptyl zorgt ervoor dat je eigen cyclus stil wordt gelegd. Dit is nodig zodat er vanuit het ziekenhuis een grove planning kan worden gemaakt en dat er dus grip is op het proces.
Op 3 juni hebben wij Aveline laten liggen en heb ik een brief geschreven naar ons toekomstige kind. Een brief over hoe ik mij de afgelopen week heb gevoeld. Mijn emoties waren wisselend, wisselend van hart naar hoofd. De onzekerheid in deze situatie zorgt echt dat je vaak gaat leven vanuit je hoofd en dus wegraakt bij het gevoel. Ook heb ik in deze brief geschreven wat ik dit toekomstige kind graag wil meegeven, waarom wij deze wens hebben. Dat hij/zij welkom is en dat ik Ja zeg.
Deze brief heb ik aan Tom laten lezen, het bevestigde dat wij dit beide voelden. Een mooie manier om samen bewust te starten met dit proces.
Samen hebben we dan ook deze eerste medicijnen gespoten. Heel onwerkelijk voelde het voor ons beiden.
De dagen erna heb ik Aveline betrokken in het proces. Zij weet al dat ik medicijnen moet gebruiken en dat wij de wens hebben om nog een kindje een vrij en liefdevol leven te willen geven. Doordat zij al bekend is met de kaartjes van de Geboorte in kaart cursus weet zij al dingen over geboorte en ontstaan die anderen misschien niet zo snel delen of kennen. Wij vinden het juist belangrijk om haar te betrekken in het proces en niet een ‘dubbel’ leven te leiden.
Aveline mag dan ook in de ochtend helpen met de medicijnen toedienen. Zij haalt het dopje eraf en mag later samen met mij het spuitje langzaam indrukken. Daarna gooit zij het spuitje in de medicijnbak.
Momenteel is dit dus echt haar wereld en worden er om de haverklap baby’s geboren, zijn we steeds bij de dokter en zijn de baby’s ziek. Prachtig om te zien hoe zij alle informatie in het spel verwerkt.
Wat ik inmiddels merk van de Decapeptyl is dat mijn emotionele disbalans weg is. Wel wissel ik nog veel tussen hart en hoofd maar het emotionele wat ik voelde door de anticonceptiepil is weg. Of dit zo snel kan gebeuren, geen idee. Het lijkt wel zo, of komt dat doordat ik er nu heel open over praat en mijn gevoelens vaak van mij afschrijf of erover praat?
Vanuit het UMCG wordt een planning gemaakt waarop je dus start met medicijnen en wanneer je langs komt voor de eerste echo. Deze eerste echo stond gepland op 13 juni.
Aveline ging mee naar deze afspraak en we hebben er echt een uitje van gemaakt. De hele week had ze er zin in maar op deze dag zelf vond ze het mega spannend.
Tijdens de echo werd er gezien dat er een cyste in de linker eierstok zat. Een cyste is een leeg eiblaasje die gevuld is met vocht. Dit kan bij iedereen voorkomen maar bij een normale zwangerschap wordt dit niet opgemerkt of is dit niet belemmerend. Dan kan de cyclus gewoon doorgaan en kan er een zwangerschap ontstaan.
Bij een IVF traject krijg je hormoonstimulerende medicijnen die ervoor zorgen dat er meerdere eiblaasjes groeien zodat er meerdere eicellen kunnen worden gerijpt en opgehaald kunnen worden tijdens een punctie. Dit zorgt voor een betere ‘opbrengst’ dus en dus grotere kans op meerdere gezonde embyro’s.
Meestal verdwijnen cystes vanzelf weer en omdat ik er ook niet bekend mee ben was er ook geen reden om ons zorgen te maken. Het UMCG heeft een grens bepaald van 3 cm. Een cyste mag 3 cm zijn en dan mag er wel gestart worden met de medicijnen. Mijn cyste was 4 cm.
Dit betekent dus dat wij moeten wachten met het toedienen van de hormoonstimulerende medicijnen. Een domper, wachten? Hoe lang? En wat als de cyste niet slinkt? De andere kant gaf dit juist een fijn gevoel want wauw, ik voel teleurstelling! Dat is dus echt een teken dat ik dit echt graag wil. Ondanks de bezwaren van mijn hoofd. Een bevestiging dat ik echt mag gaan luisteren naar mijn hart.
Er wordt een afspraak ingepland voor twee dagen later. In de hoop dat we zien dat de cyste slinkt. Fingers crossed!